Weer een mooie tekst door Alma Mathijsen, oa. schrijfster van het prachtige ‘Alles is Carmen’. Eerder stuurde ze al een fijn verhaal vanuit New York, die staat hier. (foto: Ilja Keizer)
_
‘Zwerver’
Mijn hele familie zit op de bank bij mijn moeder, we eten taart, want ik ben jarig. Hoewel ik een van de weinigen op aarde ben die geniet van ooms en tantes, lukt het me nu niet.
“Voel je je jarig?” vraagt mijn tante met een hap slagroom achter de kiezen.
“Ik weet niet wat dat betekent,” zeg ik.
Mijn tante neemt nog een hap appeltaart, we kijken elkaar glazig aan. Nooit heb ik die vraag begrepen. Misschien omdat ik me nog nooit jarig heb gevoeld. Ik voel me meestal ingeperkt op mijn verjaardag. Van mijn moeder mag ik dan geen boterham met kaas eten. Omdat ik jarig ben moet ik chocoladecroissantjes eten. Van mijn vrienden mag ik geen boek lezen, maar moet ik exorbitante hoeveelheden alcohol in mijn lijf gieten. Van mijn familie moet ik minimaal vijf stukken taart eten, je bent niet jarig zonder buik van glazuur. Ik luister altijd gewillig, omdat ik weet dat zij het beste met me voor hebben. Maar nu heb ik geen zin meer. Als er iets van me verwacht wordt, wil ik het liefst het tegenovergestelde doen. Daarom bezat ik me op dinsdag en kijk ik Bridget Jones Diary op zaterdagnacht.
Om negen uur kan ik het gezelschap gedag zeggen en naar mijn eigen huis gaan. Met een tas vol cadeaus op mijn rug en vijf plastic zakken aan het stuur fiets ik weg. In de verte zie ik mijn deur verschijnen, ervoor staat een man, naast hem Albert Heijn tassen. In zijn nek hangt een klont haar, zijn baard komt tot zijn buik en zijn nagels heeft hij de afgelopen tien jaar niet geknipt. Even gaat door mijn hoofd dat ik misschien gewoon moet doorfietsen en rondjes maken tot hij weg is. Daar heb ik geen zin in, ik blijf jarig. Ik zet mijn fiets naast hem neer en groet de man.
“Hi,” zegt hij terug.
Zijn lach is vriendelijk, vriendelijker dan ik verwachtte.
“Hoe gaat het?” hoor ik mezelf zeggen.
De man zet een paar stappen dichterbij.
“Het gaat goed. Het is een wonderlijke avond.” Hij praat Amerikaans, met een mooi accent zoals je dat maar zelden hoort.
“Hoe heet je?”
“Alma.”
Zijn ogen verwijden zich.
“Zoals de vrouw van Gustav Mahler? Nou! Wat goed. Hou je zelf van klassieke muziek? Wat is je favoriete componist?”
Hij wil alles weten en ik vertel, terwijl hij de juiste deuntjes riedelt bij de stukken die ik noem. Een half uur gaat voorbij. Dan pakt hij mijn gezicht vast, tien seconden lang kijkt hij me aan. Zijn ogen zijn heel jong.
“Nooit stoppen met geweldig zijn,” zegt hij.
“Ik ben jarig.”
Hij schrikt op en duikt in een van zijn tassen.
“Jij krijgt mijn één na laatste koekje, het laatste is voor mezelf.”
Hij duwt een chocolate chip cookie in mijn hand.
“Geniet ervan!”
Volgend jaar op mijn verjaardag ben ik op de straten te vinden, hopend op nog meer wildvreemden.
_
This article is copyright © 2013
